Hallo allemaal!

Daar ben ik weer! Hopelijk gaat het goed met iedereen en zijn jullie gezond.

Het was mijn voornemen om vaker iets op mijn blog te plaatsen. Dat is helaas niet gelukt! Het is inmiddels alweer meer dan 2 maanden geleden dat ik een verhaal heb geplaatst…

Laat ik beginnen met te vertellen hoe het op dit moment met me gaat. Ik woon nu al een kleine 5 maanden in IJsland en nog steeds voel ik me hier helemaal op mijn plek. Het gaat erg goed met me, al heb ik de afgelopen maanden wel mijn ups en downs gehad. Een duidelijke ‘up’ as absoluut de vakantie met Emily in Reykjavík (daar later meer over). De ‘downs’ hadden vaak te maken met het gedrag van de twee jongsten van het gezin.

Hákon (6) lijkt een autoriteitsprobleempje te hebben. Hij kan het slecht hebben als iemand anders hem iets opdraagt of verbiedt. Meestal uit dit zich in woedeaanvallen. Dit probleem doet zich niet alleen thuis voor. Met name op school weet hij zich vaak niet te gedragen.

Hjörvar (2) heeft mij een lange tijd als de ongewenste stiefzus gezien. Wanneer hij thuiskwam van de dagopvang, was vaak het eerste wat hij riep “Mirthe, þú mátt ekki” (jij mag niet). Zodra ik ook maar in zijn richting liep, begon hij te schreeuwen. Zelfs als ik naar de keuken liep om een kopje thee te zetten en de kamer passeerde waar hij Tv aan het kijken was, begon hij al te joelen en te huilen. Nog steeds is het zo dat hij koste wat het kost bij zijn ouders in de buurt wil blijven. Als hij mij ziet, denkt hij vermoedelijk dat zij weggaan. Soms maken we het grapje dat ze vergeten zijn de navelstreng door te knippen, maar daar lijkt het vaak écht op (figuurlijk hè jongens). Ik heb het er veel over met Húgrun. Ik vraag haar vaak of ik iets verkeerd doe en of ik het anders aan moet pakken. Ze antwoordt altijd dat het niet aan mij ligt. Eigenlijk weet ik dat zelf ook wel maar dat maakt het tegelijkertijd ook wel heel erg frustrerend.

Gelukkig gaat het met Hjörvar steeds beter! Hij laat mij steeds vaker toe om met hem te spelen of hem te helpen. Het scheelt enorm dat ik de taal steeds beter onder de knie begin te krijgen. Ik kan absoluut nog geen vloeiend IJslands, maar de basiswoorden ken ik. Een weekje terug hebben Hjörvar en ik samen de grootste lol gehad! Ik had een voetenbadje voor hem gemaakt in de wasbak van ‘mijn’ badkamer (hoe simpel kan het af en toe zijn). Toen hij die avond naar bed moest, mocht ik van hem in het bed van zijn vader slapen. Normaal gesproken laat hij het niet eens toe om in de deuropening van de slaapkamer te staan. Best wel een overwinning dus!

Ook het virus heeft een tijd lang een grote rol gespeeld op de ‘down-dagen.’ Het vooruitzicht dat ik de rest van mijn tijd hier alleen maar naar buiten zou mogen voor een wandeling met mijn vriendinnen, begon mij toch een beetje te benauwen. Gelukkig werd de situatie hier in IJsland snel beter. Vanaf eind april zijn er vrijwel geen nieuwe besmettingen meer bijgekomen. Hier in Akureyri zijn er al heel lang geen geïnfecteerden meer vastgesteld. Het werkt natuurlijk in het voordeel dat IJsland een eiland is waar maar weinig mensen wonen. IJsland is bijna drie keer zo groot als Nederland maar er wonen maar 364.134 mensen. Een 1,5 meter samenleving is hier makkelijk te realiseren, al moet ik wel zeggen dat we dat stadium hier al voorbij lijken te zijn. Vrijwel iedereen heeft het normale leven weer opgepakt. De ouders gaan weer naar het werk, de kinderen gaan weer naar school, de restaurants en terrassen zijn weer geopend én (voor de IJslanders heel erg belangrijk) we kunnen weer naar het zwembad! Dat ik weer dingen mag ondernemen doet me ontzettend goed! Het geeft je toch iets om naar uit te kijken iedere dag.

De versoepeling van de maatregelen hebben er ook voor gezorgd dat de taalcursus weer van start kon gaan. Iets anders waar ik me iedere week weer op verheug! En het begin van de taalcursus, brengt mij bij één van de spannendste verhalen van mijn verblijf in IJsland tot nu toe…

Emily, vriendin en chauffeur, was met haar gastgezin een weekje naar Patreksfjörður. Ik had dus geen vervoer voor die avond en moest Húgrun vragen om mij naar de taalcursus te brengen. Ze vroeg aan mij: ‘Mirthe, jij hebt toch een rijbewijs? Je kunt mijn Volvo wel lenen.’ Het werd even stil. Ik kon de vertaling van ‘ben je wel goed bij je hoofd’ zo snel niet vinden. Ik legde haar uit dat ik normaal gesproken in een Ford Ka rijd, iets wat niet veel indruk op haar leek te maken. In mijn ogen is haar Volvo een soort monstertruck. En daarbij zou dat mijn eerste keer in een automaat zijn. Zo goed van vertrouwen (of naïef) als Húgrun was, vertrouwde ze mij haar auto toe…

Na een snelle uitleg reed ik met samengeknepen billetjes de straat uit. Nee, dat is niet waar. Het heeft nog minstens 2 minuten geduurd voordat ik de auto had opgestart en van de parkeerstand had gehaald. Toen ik eenmaal onderweg was, verbaasde ik mezelf erover hoe snel ik het onder de knie leek te hebben. Het ging super goed, totdat ik moest stoppen voor het stoplicht en even vergeten was dat de rem niet de koppeling was. Een whiplash en een boze bestuurder achter mij verder. Oeps! Ondanks dat ik samen met Emily deze weg al meer dan 20x gereden heb, kreeg ik het toch nog voor elkaar om verkeerd te rijden. Dat zorgde ervoor dat ik met de ’tank’ moest draaien in een van de smalste straatjes van Akureyri. Toen dat gelukt was, zonder schade te maken uiteraard, vervolgde ik mijn weg naar de taalcursus. Bijna op de plaats van bestemming aangekomen bedacht ik me ook nog dat ik mijn rijbewijs niet eens bij me had. Poeh, als ik die paar hersencellen toch eens wist te gebruiken zou het leven zoveel makkelijker worden!

De terugweg ging gelukkig helemaal foutloos. Al heb ik wel Húgrun gevraagd om de auto zelf weer terug in het parkeervak te zetten, dat ging ik nu echt niet meer riskeren! Gelukkig bleek het oefenen in een automaat goed van pas te komen want Emily en ik waren van plan een auto gaan huren in Reykjavík. En omdat Emily normaal gesproken niet in een schakelauto rijdt, was de keuze snel gemaakt. Maar voordat we naar Reykjavík zouden vertrekken, stond er nog een andere uitdaging op me te wachten.

Vanaf februari was ik al aan het proberen om een bankrekening te openen bij Arion Banki, een van de bekendste en grootste banken van IJsland. De eerste paar keren ging ik alleen, daarna samen met Pálmi. Toen Victoria er nog was (de Au Pair vóór mij), hoefde je alleen je paspoort en kennitala (ID-nummer) te laten zien. Sinds eind vorig jaar zijn de regels echter veranderd. Voortaan hebben ze ook een bewijs nodig van je woonadres in het buitenland. De reden daarvoor is de zwarte lijst waar IJsland op staat. Vermoedelijk komt dat doordat er voorheen veel mensen in IJsland geld overboekten op buitenlandse rekeningen zodat ze er geen belasting over hoefden te betalen. Opvallend was wel dat Emily eind januari bij diezelfde bank moeiteloos een bankrekening had kunnen openen.

Inmiddels had ik alle papieren waar mijn adres op stond, al aan de bank laten zien. Dat bleek niet genoeg te zijn. Ze hadden een ‘Notary Republic’ nodig. Ik had geen idee wat ze daarmee bedoelden! Mam wist mij te vertellen dat ze waarschijnlijk om een uittreksel van het bevolkingsregister vroegen. Dit kon ik aanvragen via de site van de Gemeente. Wellicht heb ik ergens overheen gelezen, maar in mijn ogen kon ik alleen een uittreksel in het Nederlands aanvragen. Ik besloot dit te doen want laten we eerlijk zijn, je hoeft geen talenknobbel te hebben om te snappen dat ‘adres’ de Nederlandse benaming voor ‘address’ is. Dus, Pálmi en ik gingen samen voor de zoveelste keer naar de bank, vol van vertrouwen dat het ons vandaag wél ging lukken.

Het begon vrij gezellig. We werden vriendelijk ontvangen en mochten iets te drinken pakken. Daarna namen we plaats aan de balie waar we verder geholpen werden. Toen ik het uittreksel aan de vrouw van de bank liet zien, keek ze niet erg bemoedigend. Ze legde mij uit dat dit wederom waarschijnlijk niet genoeg was voor het openen van een rekening. Nu snap ik na 4 maanden nog steeds vrijwel geen hol van de IJslandse taal maar naarmate het gesprek tussen de medewerkster en Pálmi vorderde, wist ik dat Pálmi zijn geduld aan het verliezen was. Ik moest ontzettend mijn best doen om niet de slappe lach te krijgen. Uiteindelijk sloeg hij het bekertje waar zijn koffie ingezeten had op de balie en liep tierend weg. Ik, die nog steeds vrijwel niks van het gesprek begrepen had, pakte mijn spullen op en liep achter hem aan. Later legde hij me uit dat hij gevraagd had om een uitdraai van de eisen voor het openen van een bankrekening, maar dat hadden ze hem niet kunnen geven. Het was natuurlijk belachelijk dat ze ons na al die tijd vrijwel geen informatie hadden gegeven en dat we het telkens maar zelf moesten uitzoeken. Zo ga je niet met klanten om, dacht ook Pálmi.

Niet veel later stonden we op de stoep voor de andere grote bank van IJsland, Landsbanki. We mochten meteen plaats nemen. Ik aan de ene balie, Pálmi aan de andere. In nog geen 15 minuten, hadden we beide een nieuwe bankrekening geopend. Hier leek mijn adres in Nederland totaal niet van belang te zijn. Het enige wat ik ze heb laten zien, was mijn paspoort.

Helaas duurde het een paar dagen voordat mijn nieuwe bankpas op de deurmat lag. Maar dat mocht de pret voor de naderende vakantie niet drukken!

Reykjavík:

* Woensdag 20 mei: vertrek naar Reykjavík.

Na het volbrengen van de huishoudelijke taken en een laatste stop bij Lemon, de favoriete broodjes en smoothie zaak van Emily en mij, gingen we op weg naar het vliegveld van Akureyri. Het was speciaal om hier weer te zijn. De herinneringen van mijn ontmoeting met Húgrun en de kids kwamen weer naar boven. Ik voelde weer even de spanning in mijn buik die ik had toen ik het vliegtuig uitstapte op 4 februari.

Eenmaal aangekomen in Reykjavík stond de taxichauffeur ons voor de ingang van het vliegveld op te wachten. Hij bracht ons naar het autoverhuurbedrijf. Tot onze verbazing leek het pand van Europcar gesloten te zijn. Na 5 minuten in de regen gestaan te hebben en verschillende telefoonnummers van het bedrijf uitgeprobeerd te hebben, zagen we iemand in het donker achter de balie lopen. Hij liet ons gelukkig binnen. Hoewel al onze gegevens goed in het systeem stonden, waren ze toch vergeten dat wij om deze tijd de leenauto zouden ophalen. Er was nog één auto beschikbaar voor ons, maar daar zaten winterbanden onder. Dat hield dus in dat we de volgende ochtend terug zouden moeten komen om de banden te verwisselen. Wij waren allang blij dat we geholpen werden en vervoer hadden naar onze Air B&B en besloten daarom ermee in te stemmen.

Als geluk bij een ongeluk, hadden we vanwege het virus een belachelijk goedkope Air B&B kunnen bemachtigen. Het was een appartement met 2 slaapkamers, 2 badkamers, een grote woonkamer en een keuken met kookeiland. VOOR €33,- PER NACHT. Ben ik heel Nederlands als ik zeg dat dit al een hoogtepuntjes van de vakantie was?

* Donderdag 21 mei: roadtripSnæfellsnes, bezoek en rondleiding Stykkishólmur.

Nadat ze de banden van de huurauto vervangen hadden, vertrokken we naar Snæfellsnes; het grootste schiereiland van IJsland. Het wordt ook wel gezien als IJsland in het klein. Je vindt hier o.a. zwarte kliffen, zwarte stranden, vulkanen, lavavelden, warm- en koudwaterbronnen en nog veel meer. We hadden een behoorlijke rit voor de boeg. Het zou zeker 2 en een half uur gaan duren voordat we bij onze eerste stop zouden aankomen, Stykkishólmur. Ásthildur (ook wel Ástha genoemd, de gastmoeder van Emily) zou ons opwachten bij haar ouderlijk huis. We werden hartelijk ontvangen door haar ouders, die daar na al die jaren nog steeds wonen. De tafel werd voor ons gedekt en we mochten proeven van de zelfgemaakte rúgbrauð (roggebrood) en garnalensalade. De familie van Ástha is vrij bekend alom IJsland. Ástha zelf is burgemeester van Patreksfjörður geweest en is nu de burgemeester van Akureyri. Haar vader, Sturla Böðvarsson, was jarenlang de burgemeester van Stykkishólmur en is minister geweest in het IJslandse parlement. Stykkishólmur blijkt nog een andere beroemde inwoner gehad te hebben. Ástha wist ons te vertellen dat Ben Stiller, de bekende Amerikaanse acteur, hier heeft gewoond tijdens de opnames van ‘The Secret Life of Walter Mitty.’

Na de lunch nam Ástha ons mee voor een rondleiding door haar geboortestad. We eindigden met een bezoek aan het oudste huis van Stykkishólmur, wat tegenwoordig dienstdoet als museum.

Daarna vervolgden Emily en ik onze weg. Dit keer nam ík plaats achter het stuur. Best wel spannend na mijn avontuurtje in de Volvo van Húgrun, maar we waren goed verzekerd dus ik durfde het risico te nemen (nee grapjes jongens, ik kan echt wel rijden…). Onderweg zijn we vrijwel niemand tegengekomen. Zeker in deze corona-tijd bevindt vrijwel niemand zich op de wegen. Een onwijs bijzondere ervaring. Het voelde echt even alsof Emily en ik de enige op de wereld waren!

* Vrijdag 22 mei: Golden Circle Tour (Krater van Kerið, Gullfoss, Geysir,Þingvellir).

Deze ochtend zouden we om 9 uur voor onze deur opgehaald worden door een tourbus die ons mee zou nemen langs de Golden Circle. We zouden maximaal een half uur op ze moeten wachten, maar toen er na 40 minuten nog steeds geen bus in zicht was, besloten we contact op te nemen met het bedrijf. De tour was gecanceld zonder dat wij ervan afwisten. Waarschijnlijk door een gebrek aan animo i.v.m. het virus. Balen dus! We besloten de Golden Circle route zelf te gaan rijden. Na een stevig ontbijtje gegeten te hebben bij Reykjavík Roasters, stapten we in de auto. De Golden Circle Tour is één van de bekendste en mooiste routes van IJsland. Normaal gesproken een echte trekpleister voor toeristen. Maar in de corona-tijd zijn die er bijna niet. Bij alle bezienswaardigheden waren we vrijwel de enige. HEER-LIJK!

* Zaterdag 23 mei: Lava Cave Tour, Reykjavík.

Op onze vakantiebucketlist stond o.a. dat we minstens één keer écht wilden uitslapen. Dat hield in: zónder het schuldgevoel te hebben later op te staan dan de gastouders en zónder schreeuwende kinderen om 7 uur ‘s ochtends. Ik kan jullie vertellen, het is niet gelukt. Er ontbrak werkelijk niets in onze Air B&B, behalve verduisterende gordijnen of een rolluik. Vanaf eind april wordt het hier al niet meer donker. In het begin dacht ik dat het leuk zou zijn om de zon niet meer onder te zien gaan maar na iedere dag 24 uur licht op je kanis, ga je wel anders denken.

Die middag stond er een tour door een lavagrot op de planning. Iets waar ik heel erg naar uitkeek. En terecht, want wat was het gaaf! De kleuren die de mineralen achter hebben gelaten op de muren was fantastisch mooi om te zien! Later die dag besloten we ons te trakteren op een etentje. Dit was ook een goede gelegenheid om wat meer van Reykjavík te zien.

* Zondag 24 mei: paardrijden door vulkaanlandschap, Fly Over Iceland

Eén van de dingen waar IJsland om bekend staat, zijn de IJslandse paarden. De IJslander houdt in ‘tölt’ altijd minimaal één been aan de grond, waardoor er geen zweefmoment is. Dat maakt het erg comfortabel om ze te berijden. De paardrijtours zijn erg populair bij toeristen. Er werd ons verteld dat ze normaal gesproken groepen van minstens 40 man begeleiden. Vandaag waren Emily en ik (alweer) de enige. Een privé tour op IJslandse paarden door een vulkaanlandschap, beter wordt het niet! Wel één minpuntje, het kwam die dag met bakken uit de hemel.

Aan het einde van de middag hadden we afgesproken met Sina en Nathan. Sina hebben wij ontmoet tijdens de taalcursus. Zij was net als ons een Au Pair in Akureyri. Na 2 maanden besloot ze in te trekken bij haar vriend (Nathan) in Reykjavík. We nodigden ze uit om bij ons te komen slapen. Die avond zouden ze met ons meegaan naar de ‘Fly Over Iceland Tour.’ Terwijl je in een soort van achtbaanstoel zit, krijg je op een groot scherm de mooiste plekken van IJsland te zien. Het was in 4D, dus erg realistisch. We verwachtten er niet zoveel van maar het was absoluut de moeite waard!

* Maandag 25 mei: Seljalandsfoss, Skogafoss, Sundhöllin

Vandaag zouden we een kleine roadtrip maken langs de watervallen Seljalandsfoss en Skogafoss. Twee fan-tas-tisch mooie en indrukwekkende watervallen! Dat het ook behoorlijk vermoeiend ging worden, wisten we niet. Voor het perfecte uitzicht op de Skogafoss waterval, moesten we een enorme trap beklimmen. Het kwam goed uit dat we later die dag een bezoek zouden brengen aan het oudste zwembad van IJsland waar we konden genieten van verschillende heet waterbaden. Even relaxen! Het was immers vakantie.

* Dinsdag 26 mei: Reykjavík, ???

Het beloofde vandaag een spannende dag te worden. Een paar weken eerder hadden we besloten dat we onszelf een bijzonder souvenir wilden geven; een tattoo. Emily wilde de bergen van Akureyri vereeuwigen en ik mijn kennitala, dat is het nationaal identificatienummer hier in IJsland. Voor ons beiden zou dit de eerste worden.

Ik heb het altijd nogal wat gevonden om een tattoo te nemen. Je moet er dan wel heel erg zeker van zijn dat je het de rest van je leven bij je wilt dragen. De tatoeage van mijn kennitala staat symbool voor mijn tijd in IJsland. Een bijzondere betekenis! Het werd extra speciaal nadat ik Húgrun en Pálmi over ons plan had verteld (vóórdat we naar Reykjavík vertrokken). Ieders kennitala bestaat uit zijn of haar geboortedatum gevolgd door 4 willekeurige nummers. De kennitala van Húgrun eindigt met dezelfde 4 getallen als die van mij. Puur toeval en heel erg bijzonder!

Ik heb ervoor gekozen om de tatoeage op mijn enkel te laten zetten. Als ik een lange broek aan heb, valt die eroverheen. Ik kan het dus altijd verbergen als ik het wil.

* Woensdag 27 mei: Hallgrímskirkja, Nationaal Museum en terugreis naar Akureyri

De laatste dag van onze vakantie alweer! En daar waren we best wel verdrietig over, want wat hadden we genoten! We zouden die dag om 15.00 u. terug naar huis vliegen. Dat betekende gelukkig dat we in de ochtend nog genoeg tijd hadden om iets te ondernemen. We bezochten de Hallgrímskirkja (de beroemde kerk in Reykjavík) en het Nationaal Museum. Beide erg interessant!

Op het vliegveld van Akureyri werden we warm onthaald door Húgrun, Hákon en Hjörvar. Het deed me goed om ze zo blij te zien! Die middag was Hákon de hele tijd in mijn kamer te vinden. Schattuug!

Toch was het oppakken van mijn leven hier wel wat lastiger dan gedacht. In Reykjavík hadden we weer even kunnen ervaren hoe heerlijk het leven zonder kinderen kan zijn (hebben papa en mama soms ook zo gedacht?). De kids leken opnieuw aan mij te moeten wennen. De grenzen werden die dagen daarna dan ook vaak opgezocht. Na de vakantie is alles is me meer energie gaan kosten dan voorheen. Ik begon er weer stiekem naar uit te kijken om mijn dagen weer zelf in te mogen vullen. Heimwee vind ik een te groot woord, maar ik ben me wel weer eens gaan realiseren hoe goed ik het thuis heb en hoe blij ik ben dat ik dat leventje weer bijna terugkrijg.

Een paar weken terug hebben ze mij gevraagd of ik in ieder geval tot 23 augustus zou kunnen blijven. De kinderen hebben tot die tijd namelijk vakantie. Omdat ik in april besloten heb per 1 september aan een nieuwe studie te beginnen, zag ik dat niet helemaal zitten. Ik wilde uiterlijk begin augustus weer thuis zijn. Maar het begon mij ook steeds meer te dagen dat het in augustus misschien moeilijker zou worden om naar huis te vliegen. Vanaf 15 juni heeft ook IJsland de grenzen opengegooid voor toeristen. Best wel spannend aangezien de situatie rondom het virus hier zó goed is. Het kan eigenlijk alleen maar slechter worden. Én, als ik de nieuwsberichten in zowel IJsland als Nederland moet geloven, is het niet de vraag óf er een tweede griepgolf komt maar eerder wanneer. Op het moment kan ik rechtstreeks naar Amsterdam vliegen. Het is nog maar de vraag of de situatie dit een paar weken later ook toelaat. Dan kan het zijn dat ik een tussenstop moet maken in Londen, Stockholm of Bosten. Iets waar ik geen fan van ben.

Ik heb Húgrun gevraagd wat ze in mijn situatie zou doen. Ze gaf eerlijk toe dat het haar het beste leek om na het openen van de grenzen zo snel mogelijk terug naar Nederland te vliegen. Ze hebben mijn hulp tot in ieder geval 4 juli hard nodig. Daarna krijgt Húgrun vakantie en komt Pálmi weer naar huis. Daarom hebben we samen besloten dat ik 6 juli hier ga vertrekken. Ik zal dan met de bus naar Reykjavík gaan om daar te overnachten. De volgende ochtend vlieg ik om 7.45 u. terug naar Nederland.

Hoewel ik het ook ontzettend moeilijk vind om afscheid te nemen van iedereen hier, denk ik dat dit het perfecte moment is om te gaan. Je moet stoppen op het hoogtepunt! Ik realiseer me goed dat het voor het gezin hier nóg lastiger is dan voor mij. Ik ga immers terug naar mijn familie en vrienden, iets waar ik ontzettend naar uitkijk! Maar zij blijven hier achter met een lege kamer en een paar extra handen minder. Het zal gelukkig geen voorgoed afscheid worden! Hopelijk maakt dat het iets makkelijker. Voor nu probeer deze laatste weken extra van alles te genieten!

Voordat ik IJsland verlaat, zal ik nog iets van me laten horen!

Ik zie en spreek jullie snel!

Dikke kuzz,

Mirthe