Hallo allemaal!

Bij deze weer een update van mijn avonturen in IJsland. Dit keer schrijf ik vanuit Akureyri, mijn nieuwe tijdelijke thuis!

Dag 2: Vertrek naar Akureyri.

• Meevaller 5: YES! Het juiste vliegtuig naar Akureyri gepakt!

Man, wat was ik trots! Het was me gelukt! Reykjavík Airport, wat eerlijk gezegd meer weg had van een bedrijfskantine, was absoluut niet te vergelijken met Schiphol. Na het inchecken en inleveren van de koffers duurde het nog geen 20 minuten voordat ik kon boarden. Een douane heb ik niet gezien...

Ontmoeting.

Op het vliegveld van Akureyri stonden Hugrún, Hilmar en Hákon mij op te wachten. Na de skypegesprekken heb ik veel contact met Hugrún (mijn ‘hostmum’) gehouden. Het voelde erg vertrouwd om haar te zien, alsof ik haar al voor een langere tijd kende. Hákon en Hilmar waren inmiddels weggerend. Hugrún vertelde me dat ze het erg spannend vonden om mij te ontmoeten. Geheel begrijpelijk natuurlijk! Om het allemaal wat luchtiger te houden, besloot ik er een spelletje verstoppertje van te maken. Al snel kwam Hákon, de middelste, naar me toe om me een knuffel te geven. Hilmar, de oudste en het meest verlegen van de drie, was nergens meer te bekennen. Het duurde even voordat hij tevoorschijn kwam. Daarna stapten we met z’n vieren in de auto om Hjörvar, de jongste, op te halen van de kinderopvang. Hjörvar is 2 jaar en zit in de ‘nee-fase.’ Hugrún had me al verteld dat het waarschijnlijk lastig gaat worden om hem voor me te winnen. Geen probleem! Ik gaf hem een aai over de bol en besloot rustig af te wachten tot hij er klaar voor zou zijn om elkaar beter te leren kennen. Pálmi, de vader, is zondag vertrokken en zal de komende maand op zee te vinden zijn. Die leer ik dus later pas kennen.

Eenmaal thuis aangekomen ontmoette ik ook de hond, Stubber. Wat een scheetje is dat! Echt een knuffelhond! Daar ga ik de komende tijd veel aan hebben! Na de autorit waren de jongens van de ‘schrik’ bekomen en begonnen ze zich steeds meer op hun gemak te voelen. Al snel namen ze mij aan de hand om me het huis te laten zien. Ook hadden ze cadeautjes voor me gekocht die we samen hebben uitgepakt. Even bijkomen van de reis zat er die dag niet in, wat ik absoluut geen probleem vond!

Van tevoren had Hugún mij gevraagd wat mijn lievelingseten was. Daarom aten we die avond spaghetti, gelukkig ook een favoriet van de jongens. Ik had verwacht dat het tijdens het eten af en toe ongemakkelijk zou zijn omdat ik de taal (nog) niet spreek. Dat was echter helemaal niet het geval! Hugrún probeert regelmatig te vertalen wat er door de jongens gezegd wordt. Ook proberen de jongens (strákar) mij tijdens het spelen woordjes te leren. Van een taalbarrière is dus geen sprake, gelukkig maar! Het was een enorme opluchting dat de jongens zo goed op mij reageerde! En dat na een dag! Hákon gaf die avond zelfs aan dat hij de volgende dag niet naar school wilde. Hij wou graag bij mij blijven, zó lief!

Week 1:

Ook al had Hugrún mij verteld dat ik de eerste paar dagen ‘vrij’ zou zijn (al zie ik het nog steeds niet als werk) en de mogelijkheid zou hebben om uit te slapen, besloot ik om de eerste morgen met de jongens naar school te lopen. En man! Wat ben ik blij dat ik de verzekeringen goed heb afgesloten! Het was die dag zó glad! Vergelijkbaar met Triavium in de open lucht. Toen ik weer veilig thuis was aangekomen, na ongeveer 10x bijna mijn nek gebroken te hebben, had ik de kans om het huis beter te leren kennen. Oké, na een dutje van 2 uur. Want om 7 uur opstaan, is voor mij best wel wennen.

Al snel kwam Hilmar die dag naar huis met oorontsteking. Een flinke ontsteking want de rest van de week bleef hij ook thuis. Misschien dat hij daardoor af en toe wat prikkelbaar was want er hebben al behoorlijk wat ruzies met zijn broertje Hákon plaats gevonden. Het is alleen erg lastig om op tijd in te grijpen als je geen flauw benul hebt van wat ze zeggen. Ik weet nu dat wanneer de stemmen omhoog gaan, het uitkijken geblazen is. Hjörvar daarentegen leek de afgelopen dagen goed gezind. ‘Nei’ werd steeds vaker ingeruild voor een ‘já.’ Ben ik even blij! Afgelopen zaterdag kwam hij zelfs bij me zitten toen we naar de voorronde van de IJslandse Songfestivalinzending gingen kijken. En dat IJsland maar een klein land is, is na deze avond wel gebleken. Hugrún kende zeker 2 mensen persoonlijk. En dit was alleen nog maar de 1^e ronde… De favoriet is trouwens de band Dimma met het liedje ‘Almyrkvi’ (zonsverduistering, of zoiets). En niet geheel verassend; het is een hardrockband!

Morgen (dinsdag) begin ik aan de taalcursus IJslands. Ik kijk er naar uit om nieuwe mensen te leren kennen. Emily, de Duitse Au Pair van de burgermeester van Akureyri, gaat deze cursus ook volgen. Ik hoop dat ik de komende tijd veel leuke uitjes met haar kan plannen.

Vandaag ziek ik nog even uit. Ik heb een klein griepje te pakken. Maar dat hoort erbij! In ieder geval wel als je met drie kinderen in een huis leeft!

Hier de bijdrage van Hjörvar die achter mijn laptop kroop toen ik even niet aan het opletten was:

çççççççç,555555555555555555555555555555555555555555555555555555555ST8-O

En oh ja, hij at ook mijn Skyr yoghurt op die ik naast me had staan…

Jullie horen snel weer van mij!

Dikke kus x

Mirthe