The Final Countdown

Hallo allemaal!

Daar ben ik weer! Hopelijk gaat het goed met iedereen en zijn jullie gezond.

Het was mijn voornemen om vaker iets op mijn blog te plaatsen. Dat is helaas niet gelukt! Het is inmiddels alweer meer dan 2 maanden geleden dat ik een verhaal heb geplaatst…

Laat ik beginnen met te vertellen hoe het op dit moment met me gaat. Ik woon nu al een kleine 5 maanden in IJsland en nog steeds voel ik me hier helemaal op mijn plek. Het gaat erg goed met me, al heb ik de afgelopen maanden wel mijn ups en downs gehad. Een duidelijke ‘up’ as absoluut de vakantie met Emily in Reykjavík (daar later meer over). De ‘downs’ hadden vaak te maken met het gedrag van de twee jongsten van het gezin.

Hákon (6) lijkt een autoriteitsprobleempje te hebben. Hij kan het slecht hebben als iemand anders hem iets opdraagt of verbiedt. Meestal uit dit zich in woedeaanvallen. Dit probleem doet zich niet alleen thuis voor. Met name op school weet hij zich vaak niet te gedragen.

Hjörvar (2) heeft mij een lange tijd als de ongewenste stiefzus gezien. Wanneer hij thuiskwam van de dagopvang, was vaak het eerste wat hij riep “Mirthe, þú mátt ekki” (jij mag niet). Zodra ik ook maar in zijn richting liep, begon hij te schreeuwen. Zelfs als ik naar de keuken liep om een kopje thee te zetten en de kamer passeerde waar hij Tv aan het kijken was, begon hij al te joelen en te huilen. Nog steeds is het zo dat hij koste wat het kost bij zijn ouders in de buurt wil blijven. Als hij mij ziet, denkt hij vermoedelijk dat zij weggaan. Soms maken we het grapje dat ze vergeten zijn de navelstreng door te knippen, maar daar lijkt het vaak écht op (figuurlijk hè jongens). Ik heb het er veel over met Húgrun. Ik vraag haar vaak of ik iets verkeerd doe en of ik het anders aan moet pakken. Ze antwoordt altijd dat het niet aan mij ligt. Eigenlijk weet ik dat zelf ook wel maar dat maakt het tegelijkertijd ook wel heel erg frustrerend.

Gelukkig gaat het met Hjörvar steeds beter! Hij laat mij steeds vaker toe om met hem te spelen of hem te helpen. Het scheelt enorm dat ik de taal steeds beter onder de knie begin te krijgen. Ik kan absoluut nog geen vloeiend IJslands, maar de basiswoorden ken ik. Een weekje terug hebben Hjörvar en ik samen de grootste lol gehad! Ik had een voetenbadje voor hem gemaakt in de wasbak van ‘mijn’ badkamer (hoe simpel kan het af en toe zijn). Toen hij die avond naar bed moest, mocht ik van hem in het bed van zijn vader slapen. Normaal gesproken laat hij het niet eens toe om in de deuropening van de slaapkamer te staan. Best wel een overwinning dus!

Ook het virus heeft een tijd lang een grote rol gespeeld op de ‘down-dagen.’ Het vooruitzicht dat ik de rest van mijn tijd hier alleen maar naar buiten zou mogen voor een wandeling met mijn vriendinnen, begon mij toch een beetje te benauwen. Gelukkig werd de situatie hier in IJsland snel beter. Vanaf eind april zijn er vrijwel geen nieuwe besmettingen meer bijgekomen. Hier in Akureyri zijn er al heel lang geen geïnfecteerden meer vastgesteld. Het werkt natuurlijk in het voordeel dat IJsland een eiland is waar maar weinig mensen wonen. IJsland is bijna drie keer zo groot als Nederland maar er wonen maar 364.134 mensen. Een 1,5 meter samenleving is hier makkelijk te realiseren, al moet ik wel zeggen dat we dat stadium hier al voorbij lijken te zijn. Vrijwel iedereen heeft het normale leven weer opgepakt. De ouders gaan weer naar het werk, de kinderen gaan weer naar school, de restaurants en terrassen zijn weer geopend én (voor de IJslanders heel erg belangrijk) we kunnen weer naar het zwembad! Dat ik weer dingen mag ondernemen doet me ontzettend goed! Het geeft je toch iets om naar uit te kijken iedere dag.

De versoepeling van de maatregelen hebben er ook voor gezorgd dat de taalcursus weer van start kon gaan. Iets anders waar ik me iedere week weer op verheug! En het begin van de taalcursus, brengt mij bij één van de spannendste verhalen van mijn verblijf in IJsland tot nu toe…

Emily, vriendin en chauffeur, was met haar gastgezin een weekje naar Patreksfjörður. Ik had dus geen vervoer voor die avond en moest Húgrun vragen om mij naar de taalcursus te brengen. Ze vroeg aan mij: ‘Mirthe, jij hebt toch een rijbewijs? Je kunt mijn Volvo wel lenen.’ Het werd even stil. Ik kon de vertaling van ‘ben je wel goed bij je hoofd’ zo snel niet vinden. Ik legde haar uit dat ik normaal gesproken in een Ford Ka rijd, iets wat niet veel indruk op haar leek te maken. In mijn ogen is haar Volvo een soort monstertruck. En daarbij zou dat mijn eerste keer in een automaat zijn. Zo goed van vertrouwen (of naïef) als Húgrun was, vertrouwde ze mij haar auto toe…

Na een snelle uitleg reed ik met samengeknepen billetjes de straat uit. Nee, dat is niet waar. Het heeft nog minstens 2 minuten geduurd voordat ik de auto had opgestart en van de parkeerstand had gehaald. Toen ik eenmaal onderweg was, verbaasde ik mezelf erover hoe snel ik het onder de knie leek te hebben. Het ging super goed, totdat ik moest stoppen voor het stoplicht en even vergeten was dat de rem niet de koppeling was. Een whiplash en een boze bestuurder achter mij verder. Oeps! Ondanks dat ik samen met Emily deze weg al meer dan 20x gereden heb, kreeg ik het toch nog voor elkaar om verkeerd te rijden. Dat zorgde ervoor dat ik met de ’tank’ moest draaien in een van de smalste straatjes van Akureyri. Toen dat gelukt was, zonder schade te maken uiteraard, vervolgde ik mijn weg naar de taalcursus. Bijna op de plaats van bestemming aangekomen bedacht ik me ook nog dat ik mijn rijbewijs niet eens bij me had. Poeh, als ik die paar hersencellen toch eens wist te gebruiken zou het leven zoveel makkelijker worden!

De terugweg ging gelukkig helemaal foutloos. Al heb ik wel Húgrun gevraagd om de auto zelf weer terug in het parkeervak te zetten, dat ging ik nu echt niet meer riskeren! Gelukkig bleek het oefenen in een automaat goed van pas te komen want Emily en ik waren van plan een auto gaan huren in Reykjavík. En omdat Emily normaal gesproken niet in een schakelauto rijdt, was de keuze snel gemaakt. Maar voordat we naar Reykjavík zouden vertrekken, stond er nog een andere uitdaging op me te wachten.

Vanaf februari was ik al aan het proberen om een bankrekening te openen bij Arion Banki, een van de bekendste en grootste banken van IJsland. De eerste paar keren ging ik alleen, daarna samen met Pálmi. Toen Victoria er nog was (de Au Pair vóór mij), hoefde je alleen je paspoort en kennitala (ID-nummer) te laten zien. Sinds eind vorig jaar zijn de regels echter veranderd. Voortaan hebben ze ook een bewijs nodig van je woonadres in het buitenland. De reden daarvoor is de zwarte lijst waar IJsland op staat. Vermoedelijk komt dat doordat er voorheen veel mensen in IJsland geld overboekten op buitenlandse rekeningen zodat ze er geen belasting over hoefden te betalen. Opvallend was wel dat Emily eind januari bij diezelfde bank moeiteloos een bankrekening had kunnen openen.

Inmiddels had ik alle papieren waar mijn adres op stond, al aan de bank laten zien. Dat bleek niet genoeg te zijn. Ze hadden een ‘Notary Republic’ nodig. Ik had geen idee wat ze daarmee bedoelden! Mam wist mij te vertellen dat ze waarschijnlijk om een uittreksel van het bevolkingsregister vroegen. Dit kon ik aanvragen via de site van de Gemeente. Wellicht heb ik ergens overheen gelezen, maar in mijn ogen kon ik alleen een uittreksel in het Nederlands aanvragen. Ik besloot dit te doen want laten we eerlijk zijn, je hoeft geen talenknobbel te hebben om te snappen dat ‘adres’ de Nederlandse benaming voor ‘address’ is. Dus, Pálmi en ik gingen samen voor de zoveelste keer naar de bank, vol van vertrouwen dat het ons vandaag wél ging lukken.

Het begon vrij gezellig. We werden vriendelijk ontvangen en mochten iets te drinken pakken. Daarna namen we plaats aan de balie waar we verder geholpen werden. Toen ik het uittreksel aan de vrouw van de bank liet zien, keek ze niet erg bemoedigend. Ze legde mij uit dat dit wederom waarschijnlijk niet genoeg was voor het openen van een rekening. Nu snap ik na 4 maanden nog steeds vrijwel geen hol van de IJslandse taal maar naarmate het gesprek tussen de medewerkster en Pálmi vorderde, wist ik dat Pálmi zijn geduld aan het verliezen was. Ik moest ontzettend mijn best doen om niet de slappe lach te krijgen. Uiteindelijk sloeg hij het bekertje waar zijn koffie ingezeten had op de balie en liep tierend weg. Ik, die nog steeds vrijwel niks van het gesprek begrepen had, pakte mijn spullen op en liep achter hem aan. Later legde hij me uit dat hij gevraagd had om een uitdraai van de eisen voor het openen van een bankrekening, maar dat hadden ze hem niet kunnen geven. Het was natuurlijk belachelijk dat ze ons na al die tijd vrijwel geen informatie hadden gegeven en dat we het telkens maar zelf moesten uitzoeken. Zo ga je niet met klanten om, dacht ook Pálmi.

Niet veel later stonden we op de stoep voor de andere grote bank van IJsland, Landsbanki. We mochten meteen plaats nemen. Ik aan de ene balie, Pálmi aan de andere. In nog geen 15 minuten, hadden we beide een nieuwe bankrekening geopend. Hier leek mijn adres in Nederland totaal niet van belang te zijn. Het enige wat ik ze heb laten zien, was mijn paspoort.

Helaas duurde het een paar dagen voordat mijn nieuwe bankpas op de deurmat lag. Maar dat mocht de pret voor de naderende vakantie niet drukken!

Reykjavík:

* Woensdag 20 mei: vertrek naar Reykjavík.

Na het volbrengen van de huishoudelijke taken en een laatste stop bij Lemon, de favoriete broodjes en smoothie zaak van Emily en mij, gingen we op weg naar het vliegveld van Akureyri. Het was speciaal om hier weer te zijn. De herinneringen van mijn ontmoeting met Húgrun en de kids kwamen weer naar boven. Ik voelde weer even de spanning in mijn buik die ik had toen ik het vliegtuig uitstapte op 4 februari.

Eenmaal aangekomen in Reykjavík stond de taxichauffeur ons voor de ingang van het vliegveld op te wachten. Hij bracht ons naar het autoverhuurbedrijf. Tot onze verbazing leek het pand van Europcar gesloten te zijn. Na 5 minuten in de regen gestaan te hebben en verschillende telefoonnummers van het bedrijf uitgeprobeerd te hebben, zagen we iemand in het donker achter de balie lopen. Hij liet ons gelukkig binnen. Hoewel al onze gegevens goed in het systeem stonden, waren ze toch vergeten dat wij om deze tijd de leenauto zouden ophalen. Er was nog één auto beschikbaar voor ons, maar daar zaten winterbanden onder. Dat hield dus in dat we de volgende ochtend terug zouden moeten komen om de banden te verwisselen. Wij waren allang blij dat we geholpen werden en vervoer hadden naar onze Air B&B en besloten daarom ermee in te stemmen.

Als geluk bij een ongeluk, hadden we vanwege het virus een belachelijk goedkope Air B&B kunnen bemachtigen. Het was een appartement met 2 slaapkamers, 2 badkamers, een grote woonkamer en een keuken met kookeiland. VOOR €33,- PER NACHT. Ben ik heel Nederlands als ik zeg dat dit al een hoogtepuntjes van de vakantie was?

* Donderdag 21 mei: roadtripSnæfellsnes, bezoek en rondleiding Stykkishólmur.

Nadat ze de banden van de huurauto vervangen hadden, vertrokken we naar Snæfellsnes; het grootste schiereiland van IJsland. Het wordt ook wel gezien als IJsland in het klein. Je vindt hier o.a. zwarte kliffen, zwarte stranden, vulkanen, lavavelden, warm- en koudwaterbronnen en nog veel meer. We hadden een behoorlijke rit voor de boeg. Het zou zeker 2 en een half uur gaan duren voordat we bij onze eerste stop zouden aankomen, Stykkishólmur. Ásthildur (ook wel Ástha genoemd, de gastmoeder van Emily) zou ons opwachten bij haar ouderlijk huis. We werden hartelijk ontvangen door haar ouders, die daar na al die jaren nog steeds wonen. De tafel werd voor ons gedekt en we mochten proeven van de zelfgemaakte rúgbrauð (roggebrood) en garnalensalade. De familie van Ástha is vrij bekend alom IJsland. Ástha zelf is burgemeester van Patreksfjörður geweest en is nu de burgemeester van Akureyri. Haar vader, Sturla Böðvarsson, was jarenlang de burgemeester van Stykkishólmur en is minister geweest in het IJslandse parlement. Stykkishólmur blijkt nog een andere beroemde inwoner gehad te hebben. Ástha wist ons te vertellen dat Ben Stiller, de bekende Amerikaanse acteur, hier heeft gewoond tijdens de opnames van ‘The Secret Life of Walter Mitty.’

Na de lunch nam Ástha ons mee voor een rondleiding door haar geboortestad. We eindigden met een bezoek aan het oudste huis van Stykkishólmur, wat tegenwoordig dienstdoet als museum.

Daarna vervolgden Emily en ik onze weg. Dit keer nam ík plaats achter het stuur. Best wel spannend na mijn avontuurtje in de Volvo van Húgrun, maar we waren goed verzekerd dus ik durfde het risico te nemen (nee grapjes jongens, ik kan echt wel rijden…). Onderweg zijn we vrijwel niemand tegengekomen. Zeker in deze corona-tijd bevindt vrijwel niemand zich op de wegen. Een onwijs bijzondere ervaring. Het voelde echt even alsof Emily en ik de enige op de wereld waren!

* Vrijdag 22 mei: Golden Circle Tour (Krater van Kerið, Gullfoss, Geysir,Þingvellir).

Deze ochtend zouden we om 9 uur voor onze deur opgehaald worden door een tourbus die ons mee zou nemen langs de Golden Circle. We zouden maximaal een half uur op ze moeten wachten, maar toen er na 40 minuten nog steeds geen bus in zicht was, besloten we contact op te nemen met het bedrijf. De tour was gecanceld zonder dat wij ervan afwisten. Waarschijnlijk door een gebrek aan animo i.v.m. het virus. Balen dus! We besloten de Golden Circle route zelf te gaan rijden. Na een stevig ontbijtje gegeten te hebben bij Reykjavík Roasters, stapten we in de auto. De Golden Circle Tour is één van de bekendste en mooiste routes van IJsland. Normaal gesproken een echte trekpleister voor toeristen. Maar in de corona-tijd zijn die er bijna niet. Bij alle bezienswaardigheden waren we vrijwel de enige. HEER-LIJK!

* Zaterdag 23 mei: Lava Cave Tour, Reykjavík.

Op onze vakantiebucketlist stond o.a. dat we minstens één keer écht wilden uitslapen. Dat hield in: zónder het schuldgevoel te hebben later op te staan dan de gastouders en zónder schreeuwende kinderen om 7 uur ‘s ochtends. Ik kan jullie vertellen, het is niet gelukt. Er ontbrak werkelijk niets in onze Air B&B, behalve verduisterende gordijnen of een rolluik. Vanaf eind april wordt het hier al niet meer donker. In het begin dacht ik dat het leuk zou zijn om de zon niet meer onder te zien gaan maar na iedere dag 24 uur licht op je kanis, ga je wel anders denken.

Die middag stond er een tour door een lavagrot op de planning. Iets waar ik heel erg naar uitkeek. En terecht, want wat was het gaaf! De kleuren die de mineralen achter hebben gelaten op de muren was fantastisch mooi om te zien! Later die dag besloten we ons te trakteren op een etentje. Dit was ook een goede gelegenheid om wat meer van Reykjavík te zien.

* Zondag 24 mei: paardrijden door vulkaanlandschap, Fly Over Iceland

Eén van de dingen waar IJsland om bekend staat, zijn de IJslandse paarden. De IJslander houdt in ‘tölt’ altijd minimaal één been aan de grond, waardoor er geen zweefmoment is. Dat maakt het erg comfortabel om ze te berijden. De paardrijtours zijn erg populair bij toeristen. Er werd ons verteld dat ze normaal gesproken groepen van minstens 40 man begeleiden. Vandaag waren Emily en ik (alweer) de enige. Een privé tour op IJslandse paarden door een vulkaanlandschap, beter wordt het niet! Wel één minpuntje, het kwam die dag met bakken uit de hemel.

Aan het einde van de middag hadden we afgesproken met Sina en Nathan. Sina hebben wij ontmoet tijdens de taalcursus. Zij was net als ons een Au Pair in Akureyri. Na 2 maanden besloot ze in te trekken bij haar vriend (Nathan) in Reykjavík. We nodigden ze uit om bij ons te komen slapen. Die avond zouden ze met ons meegaan naar de ‘Fly Over Iceland Tour.’ Terwijl je in een soort van achtbaanstoel zit, krijg je op een groot scherm de mooiste plekken van IJsland te zien. Het was in 4D, dus erg realistisch. We verwachtten er niet zoveel van maar het was absoluut de moeite waard!

* Maandag 25 mei: Seljalandsfoss, Skogafoss, Sundhöllin

Vandaag zouden we een kleine roadtrip maken langs de watervallen Seljalandsfoss en Skogafoss. Twee fan-tas-tisch mooie en indrukwekkende watervallen! Dat het ook behoorlijk vermoeiend ging worden, wisten we niet. Voor het perfecte uitzicht op de Skogafoss waterval, moesten we een enorme trap beklimmen. Het kwam goed uit dat we later die dag een bezoek zouden brengen aan het oudste zwembad van IJsland waar we konden genieten van verschillende heet waterbaden. Even relaxen! Het was immers vakantie.

* Dinsdag 26 mei: Reykjavík, ???

Het beloofde vandaag een spannende dag te worden. Een paar weken eerder hadden we besloten dat we onszelf een bijzonder souvenir wilden geven; een tattoo. Emily wilde de bergen van Akureyri vereeuwigen en ik mijn kennitala, dat is het nationaal identificatienummer hier in IJsland. Voor ons beiden zou dit de eerste worden.

Ik heb het altijd nogal wat gevonden om een tattoo te nemen. Je moet er dan wel heel erg zeker van zijn dat je het de rest van je leven bij je wilt dragen. De tatoeage van mijn kennitala staat symbool voor mijn tijd in IJsland. Een bijzondere betekenis! Het werd extra speciaal nadat ik Húgrun en Pálmi over ons plan had verteld (vóórdat we naar Reykjavík vertrokken). Ieders kennitala bestaat uit zijn of haar geboortedatum gevolgd door 4 willekeurige nummers. De kennitala van Húgrun eindigt met dezelfde 4 getallen als die van mij. Puur toeval en heel erg bijzonder!

Ik heb ervoor gekozen om de tatoeage op mijn enkel te laten zetten. Als ik een lange broek aan heb, valt die eroverheen. Ik kan het dus altijd verbergen als ik het wil.

* Woensdag 27 mei: Hallgrímskirkja, Nationaal Museum en terugreis naar Akureyri

De laatste dag van onze vakantie alweer! En daar waren we best wel verdrietig over, want wat hadden we genoten! We zouden die dag om 15.00 u. terug naar huis vliegen. Dat betekende gelukkig dat we in de ochtend nog genoeg tijd hadden om iets te ondernemen. We bezochten de Hallgrímskirkja (de beroemde kerk in Reykjavík) en het Nationaal Museum. Beide erg interessant!

Op het vliegveld van Akureyri werden we warm onthaald door Húgrun, Hákon en Hjörvar. Het deed me goed om ze zo blij te zien! Die middag was Hákon de hele tijd in mijn kamer te vinden. Schattuug!

Toch was het oppakken van mijn leven hier wel wat lastiger dan gedacht. In Reykjavík hadden we weer even kunnen ervaren hoe heerlijk het leven zonder kinderen kan zijn (hebben papa en mama soms ook zo gedacht?). De kids leken opnieuw aan mij te moeten wennen. De grenzen werden die dagen daarna dan ook vaak opgezocht. Na de vakantie is alles is me meer energie gaan kosten dan voorheen. Ik begon er weer stiekem naar uit te kijken om mijn dagen weer zelf in te mogen vullen. Heimwee vind ik een te groot woord, maar ik ben me wel weer eens gaan realiseren hoe goed ik het thuis heb en hoe blij ik ben dat ik dat leventje weer bijna terugkrijg.

Een paar weken terug hebben ze mij gevraagd of ik in ieder geval tot 23 augustus zou kunnen blijven. De kinderen hebben tot die tijd namelijk vakantie. Omdat ik in april besloten heb per 1 september aan een nieuwe studie te beginnen, zag ik dat niet helemaal zitten. Ik wilde uiterlijk begin augustus weer thuis zijn. Maar het begon mij ook steeds meer te dagen dat het in augustus misschien moeilijker zou worden om naar huis te vliegen. Vanaf 15 juni heeft ook IJsland de grenzen opengegooid voor toeristen. Best wel spannend aangezien de situatie rondom het virus hier zó goed is. Het kan eigenlijk alleen maar slechter worden. Én, als ik de nieuwsberichten in zowel IJsland als Nederland moet geloven, is het niet de vraag óf er een tweede griepgolf komt maar eerder wanneer. Op het moment kan ik rechtstreeks naar Amsterdam vliegen. Het is nog maar de vraag of de situatie dit een paar weken later ook toelaat. Dan kan het zijn dat ik een tussenstop moet maken in Londen, Stockholm of Bosten. Iets waar ik geen fan van ben.

Ik heb Húgrun gevraagd wat ze in mijn situatie zou doen. Ze gaf eerlijk toe dat het haar het beste leek om na het openen van de grenzen zo snel mogelijk terug naar Nederland te vliegen. Ze hebben mijn hulp tot in ieder geval 4 juli hard nodig. Daarna krijgt Húgrun vakantie en komt Pálmi weer naar huis. Daarom hebben we samen besloten dat ik 6 juli hier ga vertrekken. Ik zal dan met de bus naar Reykjavík gaan om daar te overnachten. De volgende ochtend vlieg ik om 7.45 u. terug naar Nederland.

Hoewel ik het ook ontzettend moeilijk vind om afscheid te nemen van iedereen hier, denk ik dat dit het perfecte moment is om te gaan. Je moet stoppen op het hoogtepunt! Ik realiseer me goed dat het voor het gezin hier nóg lastiger is dan voor mij. Ik ga immers terug naar mijn familie en vrienden, iets waar ik ontzettend naar uitkijk! Maar zij blijven hier achter met een lege kamer en een paar extra handen minder. Het zal gelukkig geen voorgoed afscheid worden! Hopelijk maakt dat het iets makkelijker. Voor nu probeer deze laatste weken extra van alles te genieten!

Voordat ik IJsland verlaat, zal ik nog iets van me laten horen!

Ik zie en spreek jullie snel!

Dikke kuzz,

Mirthe

Kalmte kan je redden

Lieve allemaal,

Wat bevinden we ons in een gekke situatie! Hopelijk gaat het naar omstandigheden goed met jullie. Ook in IJsland staat het dagelijks leven in het teken van het Covid-19 virus. Net als in Nederland zijn hier bijna alle evenementen en bijeenkomsten afgeschaft. De taalcursus gaat de komende weken niet door. Ook zal ik voorlopig niet naar de sportschool kunnen, super jammer natuurlijk (zei ze met een sarcastische ondertoon). Op het moment komen we alleen nog buiten voor de boodschappen of voor een korte wandeling. Mijn vriendinnen hier kan ik voorlopig niet zien. De scholen zijn officieel nog niet gesloten, al stuurt bijna niemand zijn of haar kinderen er meer heen. De IJslandse overheid heeft gezegd de keuze aan de scholen zelf over te laten. Wel moeten zij zich houden aan de richtlijnen: niet meer dan 20 mensen in een ruimte die minstens 2 meter afstand houden van elkaar.

Gelukkig zijn ze hier begonnen met het treffen van maatregelen vóórdat de situatie uit de hand begon te lopen. De groei van het virus is niet (meer) exponentieel. Ik kan oprecht zeggen dat ik me hier veilig voel. Al helemaal met een dokter in huis! Hugrún voelde de situatie al lang van tevoren aankomen en besloot de kids van school te halen nog voordat ieder ander het deed. Voor mij betekent dit dus dat ik heel veel thuis ben met de jongens.

De vele uren die ik met de jongens ‘opgesloten’ zit in huis, stelt mij in de gelegenheid om tot bijzondere inzichten te komen. In deze twee maanden ben ik me namelijk gaan realiseren dat het leven van een Au Pair bijzonder veel van wegheeft van militaire dienst. Papa heeft ons veel verteld over zijn tijd in dienst. Een onvergetelijke periode voor hem waar hij ontzettend veel geleerd heeft maar bovenal erg van heeft genoten. Hij heeft nooit ontkend dat het soms ook erg zwaar kon zijn...

* Vroeg opstaan:

Zo had papa een commandant die iedereen ’s ochtends wekte om het appel af te nemen. Hier in IJsland heb ik 3 kids die met een speaker mijn kamer in komen rennen en vervolgens op mijn bed springen; “GÓÐAN DAGINN!!!” (= goedemorgen).

* Ogen in je rug nodig hebben:

Het is als militair belangrijk om ogen in je rug te hebben, je moet immers iedere situatie kunnen voorzien. Ook hier in huis zou dat paar extra ogen goed van pas komen. Afgelopen maandag liet ik de twee oudsten achter in de woonkamer om zo de jongste uit bed te kunnen halen. Toen ik terug kwam hadden ze de kaarsen aangestoken met de aansteker die ze nooit hadden mogen vinden.

Even later toen we allemaal samen TV aan het kijken waren, glipte Hákon er tussenuit. In eerste instantie ging ik er niet meteen achteraan. Toen het wat langer duurde besloot ik toch een kijkje te gaan nemen. Wat bleek, de garage stond blank. OEPS!

* Doorzettingsvermogen:

Na 10 keer vragen of ze héél snel van mijn bed af willen gaan (waar ze op aan het springen zijn) kun je ervoor kiezen om het op te geven en het te laten voor wat het is. Geen optie voor mij. Na overleg met de ouders hebben we afgesproken dat wanneer ze écht niet luisteren, ik ze uit elkaar moet halen. Dat houdt dus in dat ik één kiddo op moet pakken en naar zijn kamer moet brengen. Ik kan jullie vertellen, de sportschool is geheel overbodig geworden!

* Voorbereid zijn op onverwachte wendingen.

De jongens vragen me steeds vaker om met ze te ‘Minecraften’ (spelletje op de PlayStation). Deze momenten zijn echt onbetaalbaar! Alleen gaan de jongens heel snel van standje 1 naar standje 10. Het ene moment lachen ze en hebben ze plezier met elkaar, het andere moment proberen ze elkaars hersens in te timmeren.

* Multitasken

Terwijl ik de poepluier van de jongste aan het vervangen ben, moet ik de oudste twee vaak aan van alles herinneren. ‘Niet op de muur kleuren! Zachter die TV! Niet op je broer gaan zitten!’

* Afzien

Hjörvar, de jongste, maakt op dit moment een enorme groeispurt door. Dat betekent dat hij erg veel eet. Een leuke bijkomstigheid van veel eten, is dat je er veel van gaat poepen. Mocht het met de Corona crisis dus zodanig uit de hand lopen dat we niet meer naar de supermarkt kunnen, vestig ik al mijn hoop op deze kleine man! De kunstmest die Hjörvar alleen al produceert, maakt het mogelijk om een grote moestuin in de achtertuin aan te leggen waar vervolgens de hele buurt van kan meeprofiteren. Hij heeft overigens net zo’n grote hekel aan het verschonen van de luier als ik dat heb. Zodra ik hem oppak en hem naar de badkamer breng, schreeuwt hij alles bij elkaar. MAYDAY!

Na dit alles nog een keer gelezen te hebben, besef ik me dat het best goed zou zijn om de ‘dienstplicht’ voor jonge meiden in te voeren. Een ding weten we dan in ieder geval zeker; het percentage van het aantal tienermoeders in Nederland gaat radicaal naar beneden!

Nee jongens, ik ben echt aan het flauwekullen! Want man! Wat heb ik het hier ontzettend naar mijn zin! De jongens zijn echt wel super druk en ze kunnen soms erg vervelend zijn maar toch kan ik daar ook wel heel hard om lachen. Al zijn het vaak ook de opmerkingen die Hugrún en Pálmi maken als de jongens weer de tent aan het afbreken zijn. Zo zegt Hugrún vaak tegen mij: ‘ik weet zeker dat je hierna geen 3 kinderen meer wilt, of überhaupt kinderen. Waarschijnlijk wil je alleen nog maar een hond.’ Of gisteren toen ze me vroegen om met de twee oudsten buiten te spelen omdat ze zo ontzettend druk waren: ‘Breng ze maar weer terug als ze 18 zijn.’

Oké nu echt serieus! Ik ben onwijs dol op de jongens. Het maakt me zó gelukkig om ze te zien genieten. En zeker in deze tijd, nu ik extra veel tijd met ze spendeer, begin ik steeds meer van ze te houden. Eigenlijk ben ik juist heel dankbaar dat we deze weken samen thuis hebben. Dit geeft ons de kans om écht aan elkaar te wennen. Ik zou dan ook voor geen goud dit avontuur en de jongens willen missen! Ik zie er nu al tegenop om straks afscheid van ze te moeten nemen…

Natuurlijk is het jammer dat ik niet zo veel van het land ga zien dan ik eigenlijk zou willen, maar het is voor mij nooit de hoofdreden geweest om Au Pair te worden. Ik ben hier voor de kids. Daarbij denk ik dat mijn hulp nu des temeer op prijs wordt gesteld. Ik ben bevoorrecht om hier te mogen zijn. Zolang ik me nog gezond en gelukkig voel, zal ik in IJsland blijven.

Blijf gezond en zorg goed voor elkaar! Houd vol!

Ik denk aan jullie!

X Mirthe

Geland en Geaard

Ha iedereen!

Het heeft even geduurd, maar ik ben er weer! Een maand geleden was ik me nog volop aan het voorbereiden op de grote reis, nu ben ik inmiddels al bijna gewend aan mijn leventje hier in IJsland. Het gaat erg goed met me! Ik heb hier drie andere Au Pairs leren kennen waar ik het heel erg gezellig mee heb en vaak iets mee onderneem. Zo begin ik al een klein beetje wegwijs te worden in Akureyri. Toch is het tot nu toe niet alleen maar rozengeur en maneschijn geweest. De afgelopen weken heb ik het best wel lastig gehad. Het werd me ineens duidelijk dat ik het mezelf in bijna alle opzichten niet bepaald makkelijk had gemaakt. Het zorgen voor 3 kinderen (jongens!), waarvan de vader vaak van huis is, is een behoorlijke uitdaging! En al zeker in een land waar je de taal niet spreekt! Gelukkig is het niet onmogelijk om je draai in een nieuw en ietwat hectisch gezin te vinden. Inmiddels gaat alles namelijk helemaal prima. De jongens beginnen zelfs naar me te luisteren! Lekker wel!

Voor iedereen die zich afvraagt hoe een dag uit mijn leven er op het moment uit ziet; het zit zo:

• ’s Ochtends word ik gewekt door hét alarm. Niet de wekker op mijn telefoon, maar het alarm genaamd Hjörvar (óf Hákon, óf Hilmar). In de vroege ochtend worden hier al de stembanden uitgetest. Ik kan jullie vertellen, daar scheelt niets aan. Bij alle drie werken ze prima! Mijn dag kan beginnen! YES! ZIN IN!
• Dan sta ik op en kleed ik me aan. De lunch heb ik die avond daarvoor vaak al voor ze klaargemaakt. Wat ik nog moet doen is de drinkbekers vullen met water, de tassen inpakken en helpen met tandenpoetsen. Daarna hijsen de twee oudsten zich in de sneeuwpakken en lopen we samen naar school.
• Als ik weer thuis ben, maak ik een ontbijt voor mezelf. Daarna begin ik aan de huishoudelijke taken. Die zijn per dag verschillend. Meestal bestaan ze uit het afdoen van de tafel, het uitruimen van de vaatwasser, het opruimen van de was en het organiseren van de slaapkamers van de kinderen. Als ik dit allemaal heb gedaan, heb ik vrije tijd.
• Om 13.00 u. komt Hilmar thuis. Naar hem hoef ik vaak niet om te kijken; hij doet graag zijn eigen ding. Om 14.00 u. haal ik Hákon op van school en eten we samen wat. Daarna speel ik met ze of doe ik mijn eigen ding.
• Na het eten hetzelfde verhaal; spelen met de jongens of vrije tijd.
• Voordat de jongens gaan slapen, zorg ik ervoor dat ze schoon ondergoed aantrekken. Daarna help ik ze met tandenpoetsen en breng ik ze naar bed.

Nu de vader thuis is, heb ik meer vrije tijd in de middagen. Pálmi is vorige week woensdag thuis gekomen. Het moet wel raar voor hem geweest zijn om mij (een totaal vreemde) zien rond te lopen in zijn huis alsof het mijn eigen huis is. Gelukkig deed hij daar helemaal niet moeilijk over. Sterker nog, hij is de reden dat ik hier nu ben. Als het aan Hugrún gelegen had, was er geen Au Pair meer in huis gekomen. Dit bedacht ze na de slechte ervaring met de andere Au Pair; zij vertrok na een maand.

Hugrún had me al verteld dat Pálmi heel goed kan koken. En man! Dat kan hij zeker! Een van zijn specialiteiten heb ik vorige week mogen proeven; lamspoot met champignonsaus, een typisch IJslands gerecht. Het is maar goed dat ik een dag van tevoren een sportabonnement heb afgesloten! Ja, je leest het goed. Ik geloof het zelf ook nog niet! Samen met Emily probeer ik iedere week 3 keer naar de sportschool te gaan. Nu maar hopen dat ik daar geen spijt van krijg!

Emily is degene die ik hier het eerste heb leren kennen en waar ik het het beste mee kan vinden. Zij is de Au Pair van de burgemeester van Akureyri en zorgt daar voor haar dochter Lilja (3). Twee weken geleden zijn wij samen begonnen aan de taalcursus. Iedere dinsdag en donderdag verzamelen wij ‘buitenlanders’ ons om een paar woordjes IJslands te leren. Ik heb klasgenoten uit Engeland, Duitsland, Bulgarije, Kroatië, Tsjechië, Marokko, Egypte en Thailand. De lessen worden gegeven door 2 vrouwen; Anna en Kristine. Op de dinsdagen staat Anna voor de klas, een schat van een mens! Ze is eind 50, vrij klein en erg temperamentvol. Ze doet me een beetje denken aan de opgedroogde versie van Björk. Daarbij is Anna, evenals Björk, erg extravagant. Ik heb haar nu twee dinsdagen meegemaakt. De ene keer was ze gekleed als een clown, de andere keer als bosnimf (tenminste, in mijn ogen…). Als ze niet voor de klas staat, geeft ze optredens. Ook in het buitenland. Dat het leven voor haar een grote voorstelling is, blijkt wel uit de taalcursus. Van de 4 uren les die we tot nu toe hebben gehad, hebben we minstens 3 uur over staan gooien met een bal. Iets met ‘spelenderwijs leren…’ Maar zonder grap, ik vind de taalcursus super leuk! Het brengt me o.a. in de gelegenheid om even lekker te kletsen (en te zeuren) met Emily en Sina (de andere Duitse Au Pair in Akureyri) over van alles en nog wat.

Over het algemeen heb ik niet zo veel om over te zeuren. Ik realiseer me wel dat ik het veel slechter had kunnen treffen (zie serie ‘Au Pairs’ op NPO 3). Toch is er één dingetje dat me dwars zit. In mijn vorige blog vertelde ik over Hjörvar die mijn Skyr op at toen ik even iets anders aan het doen was. Guess what! De twee oudste jongens blijken er ook een handje van te hebben om alles op te eten wat van mij is. Of het nu mijn lunch is, het drinken dat ik op tafel heb laten staan, de smoothie die ik die middag gekocht heb… Alles eten/drinken ze op! Morgen laat ik een bordje komkommer op tafel staan. Eens kijken of ze daar ook zo gehaaid op zijn! Thuis in Gennep was mijn eten ook nooit veilig. Daar liep een puberende broer rond die de gewoonte had om alles wat hij zag achterover te gooien. Zijn alle mannen zo? Misschien moet ik me er maar bij neerleggen.

Als het hierbij blijft, weet ik zeker dat het nog even gaat duren voordat ik op het vliegtuig terug naar Nederland stap. Ik ben ondanks de heimwee van vorige week ontzettend blij met hoe alles me hier vergaat! En daarbij ben ik ontzettend nieuwsgierig naar alles wat me nog te wachten staat!

Jullie horen van me!

Auf Wienerschnitzel!

X Mirthe

Velkomin til Ìslands

Hallo allemaal!

Bij deze weer een update van mijn avonturen in IJsland. Dit keer schrijf ik vanuit Akureyri, mijn nieuwe tijdelijke thuis!

Dag 2: Vertrek naar Akureyri.

• Meevaller 5: YES! Het juiste vliegtuig naar Akureyri gepakt!

Man, wat was ik trots! Het was me gelukt! Reykjavík Airport, wat eerlijk gezegd meer weg had van een bedrijfskantine, was absoluut niet te vergelijken met Schiphol. Na het inchecken en inleveren van de koffers duurde het nog geen 20 minuten voordat ik kon boarden. Een douane heb ik niet gezien...

Ontmoeting.

Op het vliegveld van Akureyri stonden Hugrún, Hilmar en Hákon mij op te wachten. Na de skypegesprekken heb ik veel contact met Hugrún (mijn ‘hostmum’) gehouden. Het voelde erg vertrouwd om haar te zien, alsof ik haar al voor een langere tijd kende. Hákon en Hilmar waren inmiddels weggerend. Hugrún vertelde me dat ze het erg spannend vonden om mij te ontmoeten. Geheel begrijpelijk natuurlijk! Om het allemaal wat luchtiger te houden, besloot ik er een spelletje verstoppertje van te maken. Al snel kwam Hákon, de middelste, naar me toe om me een knuffel te geven. Hilmar, de oudste en het meest verlegen van de drie, was nergens meer te bekennen. Het duurde even voordat hij tevoorschijn kwam. Daarna stapten we met z’n vieren in de auto om Hjörvar, de jongste, op te halen van de kinderopvang. Hjörvar is 2 jaar en zit in de ‘nee-fase.’ Hugrún had me al verteld dat het waarschijnlijk lastig gaat worden om hem voor me te winnen. Geen probleem! Ik gaf hem een aai over de bol en besloot rustig af te wachten tot hij er klaar voor zou zijn om elkaar beter te leren kennen. Pálmi, de vader, is zondag vertrokken en zal de komende maand op zee te vinden zijn. Die leer ik dus later pas kennen.

Eenmaal thuis aangekomen ontmoette ik ook de hond, Stubber. Wat een scheetje is dat! Echt een knuffelhond! Daar ga ik de komende tijd veel aan hebben! Na de autorit waren de jongens van de ‘schrik’ bekomen en begonnen ze zich steeds meer op hun gemak te voelen. Al snel namen ze mij aan de hand om me het huis te laten zien. Ook hadden ze cadeautjes voor me gekocht die we samen hebben uitgepakt. Even bijkomen van de reis zat er die dag niet in, wat ik absoluut geen probleem vond!

Van tevoren had Hugún mij gevraagd wat mijn lievelingseten was. Daarom aten we die avond spaghetti, gelukkig ook een favoriet van de jongens. Ik had verwacht dat het tijdens het eten af en toe ongemakkelijk zou zijn omdat ik de taal (nog) niet spreek. Dat was echter helemaal niet het geval! Hugrún probeert regelmatig te vertalen wat er door de jongens gezegd wordt. Ook proberen de jongens (strákar) mij tijdens het spelen woordjes te leren. Van een taalbarrière is dus geen sprake, gelukkig maar! Het was een enorme opluchting dat de jongens zo goed op mij reageerde! En dat na een dag! Hákon gaf die avond zelfs aan dat hij de volgende dag niet naar school wilde. Hij wou graag bij mij blijven, zó lief!

Week 1:

Ook al had Hugrún mij verteld dat ik de eerste paar dagen ‘vrij’ zou zijn (al zie ik het nog steeds niet als werk) en de mogelijkheid zou hebben om uit te slapen, besloot ik om de eerste morgen met de jongens naar school te lopen. En man! Wat ben ik blij dat ik de verzekeringen goed heb afgesloten! Het was die dag zó glad! Vergelijkbaar met Triavium in de open lucht. Toen ik weer veilig thuis was aangekomen, na ongeveer 10x bijna mijn nek gebroken te hebben, had ik de kans om het huis beter te leren kennen. Oké, na een dutje van 2 uur. Want om 7 uur opstaan, is voor mij best wel wennen.

Al snel kwam Hilmar die dag naar huis met oorontsteking. Een flinke ontsteking want de rest van de week bleef hij ook thuis. Misschien dat hij daardoor af en toe wat prikkelbaar was want er hebben al behoorlijk wat ruzies met zijn broertje Hákon plaats gevonden. Het is alleen erg lastig om op tijd in te grijpen als je geen flauw benul hebt van wat ze zeggen. Ik weet nu dat wanneer de stemmen omhoog gaan, het uitkijken geblazen is. Hjörvar daarentegen leek de afgelopen dagen goed gezind. ‘Nei’ werd steeds vaker ingeruild voor een ‘já.’ Ben ik even blij! Afgelopen zaterdag kwam hij zelfs bij me zitten toen we naar de voorronde van de IJslandse Songfestivalinzending gingen kijken. En dat IJsland maar een klein land is, is na deze avond wel gebleken. Hugrún kende zeker 2 mensen persoonlijk. En dit was alleen nog maar de 1^e ronde… De favoriet is trouwens de band Dimma met het liedje ‘Almyrkvi’ (zonsverduistering, of zoiets). En niet geheel verassend; het is een hardrockband!

Morgen (dinsdag) begin ik aan de taalcursus IJslands. Ik kijk er naar uit om nieuwe mensen te leren kennen. Emily, de Duitse Au Pair van de burgermeester van Akureyri, gaat deze cursus ook volgen. Ik hoop dat ik de komende tijd veel leuke uitjes met haar kan plannen.

Vandaag ziek ik nog even uit. Ik heb een klein griepje te pakken. Maar dat hoort erbij! In ieder geval wel als je met drie kinderen in een huis leeft!

Hier de bijdrage van Hjörvar die achter mijn laptop kroop toen ik even niet aan het opletten was:

çççççççç,555555555555555555555555555555555555555555555555555555555ST8-O

En oh ja, hij at ook mijn Skyr yoghurt op die ik naast me had staan…

Jullie horen snel weer van mij!

Dikke kus x

Mirthe

Ready To Take Off!

Lieve allemaal!

Allereerst wil ik jullie allemaal heel erg bedanken voor de lieve berichtjes die ik de afgelopen tijd heb gekregen! Dat heeft me erg goed gedaan. Ik ben inmiddels veilig aangekomen in IJsland en wacht op het vliegveld van Reykjavík voor mijn vlucht naar Akureyri, mijn nieuwe tijdelijke thuis. Het vliegveld van Reykjavík is niet veel groter dan onze achtertuin. Ik ben dan ook véél te vroeg hier (en dat is nieuw voor mij). Je hoeft hier niet 3 uur voor vertrek te zijn, een krap uurtje is voldoende. Van een douane lijkt hier trouwens ook geen sprake te zijn. Dus, terwijl de muziek van Rammstein door mijn oortjes bonkt (in IJsland houden ze van ruige muziek, dus probeer ik er zo alvast aan te wennen) zal ik jullie op de hoogte proberen te brengen van mijn avonturen tot nu toe!

Dag 1: Vertrek.

Niet geheel verassend, maar dit was het moment waar ik het meest tegenop zag. Pap, Mam, Thomas en Opa zijn met mij meegegaan naar Schiphol. Na het inleveren van de koffers en het drinken van een kopje thee, heb ik ze een dikke knuffel en kus gegeven en liep ik het nieuwe avontuur tegemoet.

• Meevaller 1: In het juiste vliegtuig gestapt.

Laten we eerlijk zijn, dit is voor mij niet vanzelfsprekend. Ik ben namelijk nogal chaotisch en onhandig. Wat was ik opgelucht toen ik voet aan de grond zette in Keflavík! De opluchting was echter van korte duur; Ik had de shuttlebus naar het hotel gereserveerd voor 17.20 u. en ik stapte pas om 17.00 u. uit het vliegtuig. Oeps! Ik had de vrouw van het Hotel al aan de lijn toen ik me realiseerde dat het in IJsland een uur eerder is oftewel, ik had nog ruim een uur de tijd om naar de afgesproken plaats te gaan. Nog een keer oeps!

• Meevaller 2: Aangekomen in het Hotel.

Op het vliegveld van Keflavík stond de chauffeur van de shuttlebus me op te wachten. Na een rit van nog geen 10 minuten kwam ik aan in BB Hotel Keflavík, een klein maar prima hotel! Omdat het afscheid en de vliegreis me toch niet in de koude kleren was gaan zitten, besloot ik om snel een restaurantje te pakken en daarna met een kopje groene thee en een aflevering van Friends onder de dekens te kruipen.

Dag 2: Vlucht naar Akureyri.

• Meevaller 3: Wakker geworden van de wekker.

Voor de meeste mensen vanzelfsprekend maar (daar gaan we weer…) niet voor mij. Dat schijnt trouwens een familiekwaal te zijn (Thomas…). Meestal druk ik minstens 10x op de snoozeknop, maar vandaag niet. Om kwart over 7 was ik uit de veren en klaar voor een nieuwe spannende dag!

• Meevaller 4: 3x De juiste bus gepakt naar Reykjavík Airport.

Hier ben ik nog wel het meest trots op, al scheelt het enorm dat ze hier in IJsland geen Arriva busvervoer hebben! Al moet ik wel zeggen dat 2 koffers van beiden ruim 22 kilo en een rugzak van 8 kilo door de sneeuw en bussen zeulen niet bepaald makkelijk is. Sterker nog, het koste bijna het leven van een aardige man toen de koffers bijna uit de bus vielen… Oepsie!

Het is nu bijna 14.00 u. en ik zie beweging achter de incheck balie (ein-de-lijk!) Nu maar hopen dat ik nog een keer het juiste vliegtuig instap. Fingers crossed! Als ik aangekomen ben in Akureyri zal ik weer iets van me laten horen!

Speak to you lators, alligators! ;)

Liefs,

Mirthe

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Mirthe