Lieve allemaal,

Wat bevinden we ons in een gekke situatie! Hopelijk gaat het naar omstandigheden goed met jullie. Ook in IJsland staat het dagelijks leven in het teken van het Covid-19 virus. Net als in Nederland zijn hier bijna alle evenementen en bijeenkomsten afgeschaft. De taalcursus gaat de komende weken niet door. Ook zal ik voorlopig niet naar de sportschool kunnen, super jammer natuurlijk (zei ze met een sarcastische ondertoon). Op het moment komen we alleen nog buiten voor de boodschappen of voor een korte wandeling. Mijn vriendinnen hier kan ik voorlopig niet zien. De scholen zijn officieel nog niet gesloten, al stuurt bijna niemand zijn of haar kinderen er meer heen. De IJslandse overheid heeft gezegd de keuze aan de scholen zelf over te laten. Wel moeten zij zich houden aan de richtlijnen: niet meer dan 20 mensen in een ruimte die minstens 2 meter afstand houden van elkaar.

Gelukkig zijn ze hier begonnen met het treffen van maatregelen vóórdat de situatie uit de hand begon te lopen. De groei van het virus is niet (meer) exponentieel. Ik kan oprecht zeggen dat ik me hier veilig voel. Al helemaal met een dokter in huis! Hugrún voelde de situatie al lang van tevoren aankomen en besloot de kids van school te halen nog voordat ieder ander het deed. Voor mij betekent dit dus dat ik heel veel thuis ben met de jongens.

De vele uren die ik met de jongens ‘opgesloten’ zit in huis, stelt mij in de gelegenheid om tot bijzondere inzichten te komen. In deze twee maanden ben ik me namelijk gaan realiseren dat het leven van een Au Pair bijzonder veel van wegheeft van militaire dienst. Papa heeft ons veel verteld over zijn tijd in dienst. Een onvergetelijke periode voor hem waar hij ontzettend veel geleerd heeft maar bovenal erg van heeft genoten. Hij heeft nooit ontkend dat het soms ook erg zwaar kon zijn...

* Vroeg opstaan:

Zo had papa een commandant die iedereen ’s ochtends wekte om het appel af te nemen. Hier in IJsland heb ik 3 kids die met een speaker mijn kamer in komen rennen en vervolgens op mijn bed springen; “GÓÐAN DAGINN!!!” (= goedemorgen).

* Ogen in je rug nodig hebben:

Het is als militair belangrijk om ogen in je rug te hebben, je moet immers iedere situatie kunnen voorzien. Ook hier in huis zou dat paar extra ogen goed van pas komen. Afgelopen maandag liet ik de twee oudsten achter in de woonkamer om zo de jongste uit bed te kunnen halen. Toen ik terug kwam hadden ze de kaarsen aangestoken met de aansteker die ze nooit hadden mogen vinden.

Even later toen we allemaal samen TV aan het kijken waren, glipte Hákon er tussenuit. In eerste instantie ging ik er niet meteen achteraan. Toen het wat langer duurde besloot ik toch een kijkje te gaan nemen. Wat bleek, de garage stond blank. OEPS!

* Doorzettingsvermogen:

Na 10 keer vragen of ze héél snel van mijn bed af willen gaan (waar ze op aan het springen zijn) kun je ervoor kiezen om het op te geven en het te laten voor wat het is. Geen optie voor mij. Na overleg met de ouders hebben we afgesproken dat wanneer ze écht niet luisteren, ik ze uit elkaar moet halen. Dat houdt dus in dat ik één kiddo op moet pakken en naar zijn kamer moet brengen. Ik kan jullie vertellen, de sportschool is geheel overbodig geworden!

* Voorbereid zijn op onverwachte wendingen.

De jongens vragen me steeds vaker om met ze te ‘Minecraften’ (spelletje op de PlayStation). Deze momenten zijn echt onbetaalbaar! Alleen gaan de jongens heel snel van standje 1 naar standje 10. Het ene moment lachen ze en hebben ze plezier met elkaar, het andere moment proberen ze elkaars hersens in te timmeren.

* Multitasken

Terwijl ik de poepluier van de jongste aan het vervangen ben, moet ik de oudste twee vaak aan van alles herinneren. ‘Niet op de muur kleuren! Zachter die TV! Niet op je broer gaan zitten!’

* Afzien

Hjörvar, de jongste, maakt op dit moment een enorme groeispurt door. Dat betekent dat hij erg veel eet. Een leuke bijkomstigheid van veel eten, is dat je er veel van gaat poepen. Mocht het met de Corona crisis dus zodanig uit de hand lopen dat we niet meer naar de supermarkt kunnen, vestig ik al mijn hoop op deze kleine man! De kunstmest die Hjörvar alleen al produceert, maakt het mogelijk om een grote moestuin in de achtertuin aan te leggen waar vervolgens de hele buurt van kan meeprofiteren. Hij heeft overigens net zo’n grote hekel aan het verschonen van de luier als ik dat heb. Zodra ik hem oppak en hem naar de badkamer breng, schreeuwt hij alles bij elkaar. MAYDAY!

Na dit alles nog een keer gelezen te hebben, besef ik me dat het best goed zou zijn om de ‘dienstplicht’ voor jonge meiden in te voeren. Een ding weten we dan in ieder geval zeker; het percentage van het aantal tienermoeders in Nederland gaat radicaal naar beneden!

Nee jongens, ik ben echt aan het flauwekullen! Want man! Wat heb ik het hier ontzettend naar mijn zin! De jongens zijn echt wel super druk en ze kunnen soms erg vervelend zijn maar toch kan ik daar ook wel heel hard om lachen. Al zijn het vaak ook de opmerkingen die Hugrún en Pálmi maken als de jongens weer de tent aan het afbreken zijn. Zo zegt Hugrún vaak tegen mij: ‘ik weet zeker dat je hierna geen 3 kinderen meer wilt, of überhaupt kinderen. Waarschijnlijk wil je alleen nog maar een hond.’ Of gisteren toen ze me vroegen om met de twee oudsten buiten te spelen omdat ze zo ontzettend druk waren: ‘Breng ze maar weer terug als ze 18 zijn.’

Oké nu echt serieus! Ik ben onwijs dol op de jongens. Het maakt me zó gelukkig om ze te zien genieten. En zeker in deze tijd, nu ik extra veel tijd met ze spendeer, begin ik steeds meer van ze te houden. Eigenlijk ben ik juist heel dankbaar dat we deze weken samen thuis hebben. Dit geeft ons de kans om écht aan elkaar te wennen. Ik zou dan ook voor geen goud dit avontuur en de jongens willen missen! Ik zie er nu al tegenop om straks afscheid van ze te moeten nemen…

Natuurlijk is het jammer dat ik niet zo veel van het land ga zien dan ik eigenlijk zou willen, maar het is voor mij nooit de hoofdreden geweest om Au Pair te worden. Ik ben hier voor de kids. Daarbij denk ik dat mijn hulp nu des temeer op prijs wordt gesteld. Ik ben bevoorrecht om hier te mogen zijn. Zolang ik me nog gezond en gelukkig voel, zal ik in IJsland blijven.

Blijf gezond en zorg goed voor elkaar! Houd vol!

Ik denk aan jullie!

X Mirthe